Peralatan Proses Sistem Rawatan Air Sisa Domestik Loji Pengurusan Kumbahan

Bahan habis pakai yang paling biasa digunakan dalam loji rawatan kumbahan

Dalam proses rawatan kumbahan, kita harus menggunakan agen berikut:

(1) Oksida: klorin cecair atau klorin dioksida atau hidrogen peroksida,

(2) Agen penyahbuih: jumlahnya sangat kecil;

(3) Flokulan: polialuminum klorida atau poliakrilamida anionik dan kationik, juga dikenali sebagai pam anionik atau pam kationik,

(4) Agen pengurangan: ferus sulfat hidrat dan sebagainya;

(5) Peneutralan asid-bes: asid sulfurik, kapur cepat, soda kaustik, dsb

(6) Agen penyingkiran fosforus kimia dan agen lain.

Kaedah fizikal: keluarkan pepejal terampai tidak larut dan minyak dalam air sisa melalui tindakan fizikal atau mekanikal; Penapisan, pemendakan, pemisahan emparan, terapung, dsb.

Kaedah kimia: menambah bahan kimia, melalui tindak balas kimia, menukar sifat kimia atau fizikal bahan pencemar dalam air sisa, supaya ia berubah dalam keadaan kimia atau fizikal, dan kemudian dikeluarkan dari air; Peneutralan, pengoksidaan, pengurangan, penguraian, pemberbukuan, pemendakan kimia, dll.

Kaedah kimia fizikal: penggunaan tindakan komprehensif fizikal dan kimia untuk membersihkan air sisa; Pelucutan, pelucutan, penjerapan, pengekstrakan, pertukaran ion, elektrolisis, elektrodialisis, dialisis terbalik, dll

Kaedah biologi: penggunaan metabolisme mikrob, pengoksidaan dan degradasi bahan pencemar organik dalam air sisa kepada bahan tidak berbahaya, juga dikenali sebagai kaedah rawatan biokimia, adalah kaedah yang paling penting untuk merawat air sisa organik; Enap cemar teraktif, penapis biologi, meja putar hidup, kolam pengoksidaan, pencernaan anaerobik, dsb.

Antaranya, kaedah rawatan biologi air sisa adalah berdasarkan kaedah mikroorganisma mengubah bahan organik kompleks kepada bahan mudah dan bahan toksik kepada bahan tidak toksik melalui tindakan enzim. Mengikut keperluan oksigen yang berbeza bagi mikroorganisma yang memainkan peranan dalam proses rawatan, rawatan biologi boleh dibahagikan kepada dua jenis: rawatan biologi gas (oksigen) dan rawatan biologi anaerobik (oksigen). Rawatan biologi gas yang baik adalah dengan kehadiran oksigen, dengan peranan kapilaria gas yang baik untuk menjalankan. Melalui aktiviti hidup mereka sendiri -- pengoksidaan, pengurangan, sintesis dan proses lain, bakteria mengoksidakan sebahagian daripada bahan organik yang diserap menjadi bahan tak organik ringkas (CO2, H2O, NO3-, PO43-, dll.) untuk mendapatkan tenaga yang diperlukan untuk pertumbuhan dan aktiviti, dan menukar bahagian lain bahan organik kepada nutrien yang diperlukan oleh organisma untuk membuat pertumbuhan dan pembiakan mereka sendiri. Rawatan biologi anaerobik dijalankan tanpa ketiadaan oksigen oleh tindakan mikroorganisma anaerobik. Apabila bakteria anaerobik merendahkan bahan organik, mereka perlu mendapatkan oksigen daripada CO2, NO3-, PO43- dan sebagainya untuk mengekalkan permintaan bahan mereka sendiri untuk oksigen, jadi produk degradasi mereka adalah CH4, H2S, NH3 dan sebagainya. Untuk merawat air sisa melalui proses biologi, kebolehbiodegradasian bahan pencemar dalam air sisa perlu dianalisis terlebih dahulu. Terdapat terutamanya tiga aspek: biodegradasi, keadaan biorawatan, dan had kepekatan bahan pencemar yang dibenarkan yang mempunyai kesan menghalang ke atas aktiviti mikrob dalam air sisa. Kebolehbiodegradasian merujuk kepada sejauh mana, melalui aktiviti hidup organisma, struktur kimia bahan pencemar boleh diubah, sekali gus mengubah sifat kimia dan fizikal bahan pencemar. Untuk rawatan biologi gas yang baik merujuk kepada kemungkinan bahan pencemar ditukar kepada CO2, H2O dan bahan biologi oleh mikroorganisma melalui metabolit perantaraan dan kadar penukaran bahan pencemar tersebut di bawah keadaan gas yang baik. Mikroorganisma boleh menguraikan bahan pencemar organik dengan berkesan hanya dalam keadaan tertentu (keadaan pemakanan, keadaan persekitaran, dll.). Pemilihan keadaan pemakanan dan persekitaran yang betul boleh menjadikan penguraian biologi berjalan dengan lancar. Melalui kajian pemprosesan biologi, adalah mungkin untuk menentukan julat keadaan ini, seperti pH, suhu, dan nisbah karbon, nitrogen, dan fosforus.

Dalam penyelidikan kitar semula sumber air, orang ramai memberi perhatian yang besar kepada penyingkiran pelbagai bahan pencemar zarah nano-mikron. Pencemar zarah nano-mikron dalam air merujuk kepada zarah halus dengan saiz kurang daripada 1um. Komposisinya sangat kompleks, seperti pelbagai mineral tanah liat halus, bahan organik sintetik, humus, bahan minyak dan alga, dll. Sebagai pembawa dengan daya penjerapan yang kuat, mineral tanah liat halus sering menyerap ion logam berat toksik, bahan pencemar organik, bakteria patogen dan bahan pencemar lain di permukaan. Bahan humus dan alga dalam air semula jadi boleh membentuk karsinogen hidrokarbon berklorin dengan klorin dalam proses pembasmian kuman klorin dalam rawatan penulenan air. Kewujudan bahan pencemar zarah nano-mikron ini bukan sahaja mempunyai kesan langsung atau berpotensi memudaratkan kesihatan manusia, tetapi juga merosot secara serius keadaan kualiti air dan meningkatkan kesukaran rawatan air, seperti dalam proses rawatan konvensional air sisa bandar. Akibatnya, flok tangki pemendapan terapung ke atas dan tangki penapis mudah ditembusi, mengakibatkan penurunan kualiti efluen dan peningkatan kos operasi. Teknologi rawatan konvensional tradisional tidak dapat menghapuskan bahan pencemar nano-mikron di dalam air dengan berkesan, dan beberapa teknologi rawatan canggih seperti membran ultrafiltrasi dan osmosis terbalik sukar digunakan secara meluas kerana pelaburan dan kos yang tinggi. Oleh itu, terdapat keperluan mendesak untuk menyelidik dan membangunkan teknologi rawatan air yang baru, cekap dan ekonomik.